Waar rivier en beek elkaar ontmoeten, zien we veel verschillende leefgebieden en zogenoemde gradiënten. Gradiënten zijn geleidelijke overgangen van nat naar droog, van grind naar zand naar klei, en van diep naar ondiep. Dat is gunstig voor het waterleven. Elke plant en vissoort heeft namelijk zo zijn eigen eisen om zich op te kunnen vestigen.

Bij veel beekmondingen is de oorspronkelijke variatie niet meer aanwezig. De afgelopen 150 jaar werden veel beken onnatuurlijker door ingrepen om de waterhuishouding te beheersen. Ze werden rechtgetrokken en barrières als spuisluizen, stuwtjes en gemalen maken het voor vissen moeilijk de beken in te zwemmen om te paaien.

Waar we kunnen, herstellen we het oorspronkelijke karakter van de beekmonding. Oeverzones krijgen een geleidelijke overgang tussen water en land en meer afwisseling in stroming en waterdiepte. Ook krijgen beken vaak weer hun oorspronkelijke (slingerende) loop terug.

Waar dat kan, halen we stuwen en drempels in de beken weg, reconstrueren we de oude beeklopen en maken we de beekoevers natuurlijker en gevarieerder door de stenen bestorting weg te halen. Natuurlijke processen zoals afkalving en aanzanding krijgen hierdoor weer meer ruimte. Natuurlijk grind laten we zo veel mogelijk liggen. Ook begroeiing in en bij een beek laten we staan waar het kan, want dit is een goed leefgebied voor vissen en insecten.

Er is nog geen specifiek onderzoek gedaan naar wat het herstel van beekmondingen oplevert. Uit onderzoek bij natuurvriendelijke oevers blijkt dat hieromheen traditionele riviersoorten weer terugkeren. Te verwachten valt dat dit bij de beekmondingen ook het geval is.

Bij het uitvoeren van maatregelen streven we ernaar bewust om te gaan met materieel en grondstoffen. Waar mogelijk werken we energieneutraal en volgens de principes van de circulaire economie. Daarnaast gaan we bewust om met restmateriaal zoals grind of klei door het zo veel mogelijk opnieuw te gebruiken, in hetzelfde of een ander project.